Het is een vreemde gewaarwording, een tentoonstellingsruimte die kan veranderen. Ik was de laatste dag van de openstelling van het werk van Koen Broucke gaan (1965) kijken bij Caesuur. Omdat ik zelf de eerste editie opende viel me op hoe anders werk getoond maar ook de ruimte gepresenteerd kan worden. Waar ik de wanden gebruikte haalt Broucke ze juist allemaal weg. Het gevolg is een open ruimte.
Diezelfde openheid is typisch voor het werk van Broucke. Op het eerste gezicht valt het niet zo op, want het zijn erg donkere doeken. Maar toch kan het duister ook luchtig zijn. Het kijkt alsof je naar een typisch romantisch landschap kijkt, niet op de zware manier zoals Turner dat deed, maar eerder zoals de Monnik aan Zee van Friedrich; Duister maar toch ook luchtig en open.
Dan is er nog een ander aspect wat opvallend is aan zijn werk, een lyrische kwaliteit. Alsof hij zijn penselen laat dansen over het doek. Niet altijd zonder gevoel van spanning, maar verend in intensiteit. Zie bijvoorbeeld aan het werk ‘The Lost Van Gogh’ hoe hij het menselijke figuurtje er heel elegant in heeft laten plonzen. Prachtig.
Het enige nadeel is het spiegelende glas bij de werken op papier, dat maakt het praktisch onmogelijk te fotograferen. Het liefst zou je die glazen platen eraf halen en dan eens lekker kijken hoe hij dat zo fijn geschilderd heeft.
Mooi verslag weer Niek!
…toch heb je die spiegeling aardig weg weten te krijgen!
Klopt 🙂 met heel veel moeite. Maar de meeste waren niet zo goed.
heb er meteen maar een paar gejat voor de catalogus va koen.
Dat is heel, heel goed werk!
Ik zal de complimenten aan @Koen Brouke doorgeven 😉
Ziet er (althans via de camera) heel intrigerend uit!
@Bertus, is het ook. Al komt dat op de camera al stukken minder over dan in het echt. Oftwel, in het echt is het nog boeiender 🙂