Bonnefantenmuseum; Ton Boelhouwer – Floor and Walls / From Ground

Een schilder schildert, soms hoeft het ook niet meer te zijn dan dat. Of zou het zelf niet meer mogen zijn dan dat. Ton Boelhouwer (1960) zei me een poos terug eens dat “de betekenis van een werk is, hoe het gemaakt is”. Verf die doet alsof het iets voorstelt is abstractie, verf wordt pas realistisch als het verf blijft. Een klodder verf blijft een klodder verf, een veeg verf op een plaat blijft een veeg verf op een plaat.

Het klinkt zo eenvoudig, zo nietszeggend en super eentonig. Niets doet er toe en alles doet er toe. Toch kan ik geen andere kunstenaar voor de geest kan halen die dit werk ook gemaakt zou kunnen hebben. Het is een tentoonstelling van grote gebaren en van details en daarmee complex. De kwaliteiten in het werk zitten in het toestaan van gebeurtenissen (het zijn geen slordigheden of fouten, daarvoor zijn ze met te veel zorg getoond) en de kleurkeuzes (vrijwel nergens zul je een ongemend egaal wit of zwart aantreffen, er is heel veel optische menging).

Het is een tentoonstelling die in vrijwel ieder opzicht paradoxaal is. Het is allemaal verf maar er is geen schilderij te bekennen. Boelhouwer is misschien een echte kunstenaars-kunstenaars. Waanzinnig interessant en invloedrijk maar voor niet-ingewijden ondoorgrondelijk. En dat is niet paradoxaal, dat ondoorgrondelijke is wat deze tentoonstelling in een tijd waar veel kunst herleidbaar is tot kleine conceptuele grapjes een enorme verrijking.

Voor wie nog niet weet wat hij dit weekend moet doen, dit is zo’n tentoonstelling die je in het echt moet zien. Fotoverslag is echt slechts ter indicatie want er gebeurt te veel, en te weinig, om zich in foto’s te laten vangen.