De oorlog is net afgelopen. Je bent een meubelontwerper en woont ergens in een klein dorpje in Brabant ergens aan de grens met België. En de zaken gaan goed. Je koopt net na de oorlog een schilderij van een zekere Karel Appel. Op dat moment nog te betalen. Vervolgens koop je later een werk van een andere jonge kunstenaar. Toevallig komen een aantal Amerikanen naar jouw dorp Bergeijk en laten jou als meubelmaker hun minimalistische sculpturen maken, daarmee breid je je verzameling nog wat verder uit. Voor je het weet ben een aantal jaar verder en heb je een collectie van museale waarden met daarin vele klinkende namen. Het verhaal van Martin Visser (1922-2009) in een notendop.
Daarmee haalt het Bonnefantenmusem dan ook een ontzettend mooie museale collectie werken naar binnen waarbij het lijkt alsof Visser alleen maar topwerk heeft aangekocht. Dat levert dan ook een ontzettend ‘veilige’ tentoonstelling op. Dat ligt echter aan het feit dat niet Visser zijn collectie zo veilig is, het is juist andersom. Visser was vaak zijn tijd vooruit en eigenlijk lijkt de tijd hem nu pas weer in te lopen.
Een tentoonstelling die laat zien hoe scherp het oog van sommige verzamelaars is voor avant-garde. Een prettige gedachte dat die er nu ook nog zullen rondlopen en ook zo vooruitstrevend zullen zijn.

Daniel Buren – Peinture sur toile & papier colle blanc et vert – Verf op markieslinnen op spieraam en behangpapier
Minimalisme hoeft helemaal niet kleurloos te zijn bewijst Elsworth Kelly met een uitzonderlijk indrukwekkende reeks doeken.

Piero Manzoni – Achrome – Glaswol, hout, polystteenschuim en textiel & Piero Manzoni – Onbekende titel
Tentoonstelling is wegens succes verlengt, en terecht! Tot en met 9 september in Bonnefantenmusem te Maastricht.
Prachtige tentoonstelling. Misschien leuk om te weten is dat zijn eerste vrouw Mia een groot aandeel had bij het verzamelen. Zij en Wies Smals (beide helaas veel te vroeg overleden) openden galerie Seriaal op aan de Nwe Zijds Voorburgwal in Amsterdam. Zij verkochten met name multiples van bovengenoemde kunstenaars. Multiples waren beter verkoopbaar en werden vaak in oplagen gebracht. Wies Smals richtte later De Appel op! (zij was mijn tante!) Deze mensen zouden een voorbeeld moeten zijn voor velen. Zeer idealistisch maar vooral onbaatzuchtig!o
@Susanne, Oh, dat is inderdaad leuk om te weten.Dankjewel! Die geschiedenis was mij dan weer geheel onbekend. En grappig dat jouw tante de Appel heeft opgericht. Bedenk me helemaal niet bekend te zijn met de ontstaansgeschiedenis daarvan.
En inderdaad, daar zouden meer mensen een voorbeeld aan mogen nemen.