Boijmans van Beuningen; Snakken naar Boijmans

De treurigheid ten top, een museum dat al vijf jaar gesloten is in verband met een verbouwing waarvan nog niet besloten is hoe deze vervolgd zou worden. Mensen die bij […]

De treurigheid ten top, een museum dat al vijf jaar gesloten is in verband met een verbouwing waarvan nog niet besloten is hoe deze vervolgd zou worden. Mensen die bij sluiting huilend in de zalen stonden, omdat ze wisten dat ze het nooit meer open zouden zien. Ja, de topstukken zijn te zien in het Depot maar dat is toch anders dan de oude museumzalen waar de Mandril van Kokoschka, de Titus aan de lezenaar van Rembrandt, of de werken van Bosch hingen. Het is een schande, waar we als publiek niet veel aan kunnen doen (tenzij je nog een paar miljoen op de bankrekening hebt staan).

Met het idee dat het museum nu 175 bestaat (waarvan de laatste vijf jaar wel erg twijfelachtig zijn geworden) is het nu kort mogelijk om het museum te bezoeken. Het voelt aan als een ruïne bezoeken, nostalgie en sentiment over de stukken van het gebouw die nog herkenbaar zijn. Ooit hingen de muren vol met vensters op andere werkelijkheden, nu vol met gaten.

Daarnaast is er gelukkig geprobeerd er het beste van te maken. Er is ook veel kunst te zien, links en rechts zijn er echo’s van legendarische tentoonstellingen. Daarnaast zijn er werken en ingrepen die een relatie aangaan met de architectuur van het gebouw zoals de muurschilderingen van Freelingwaters (Gijs Frieling en Job Wouters), de werken van Esther Tielemans, de sculpturen van Hans van Houwelingen en ga zo maar door. Het is zowaar een goede tentoonstelling geworden. Toevallig in een museum dat verbouwd wordt, en dat is passend ingezet.

Het is een schande dat het museum al vijf jaar dicht is en dat waarschijnlijk nog lang moet blijven. Ook in Rotterdam zal er een generatie ontstaan aan mensen die geen herinneringen hebben aan het museum zoals dat ook gebeurde met het Rijksmuseum en Stedelijk die jarenlang in de steigers stonden. Het is fijn dat het Boijmans een manier heeft gevonden om toch een zichtbare positie in te nemen in de stad, eentje die recht doet aan het idee van een museum: een presentatie van kunstwerken die verder reikt dan een som van delen. Het is te hopen dat ze ook voor de toekomst manieren vinden om dit te doen.

Een aanrader, al is het maar omdat je weet dat de gebouwen die samen het Boijmans vormen er hopelijk ooit weer prachtig en gevuld uit zullen zien.

Snakken naar Boijmans is nog tot en met 1 juli te bezoeken.