Boetzelaer/Nispen; Chad Burt – Ruins of Adventure

Het werk van Chad Burt (1978) komt over als een vage echo uit laat modernistische tijden. Het is bijna onmogelijk enkele van zijn doeken te zien zonder te denken aan Rothko. Dat heeft te maken met de kleur maar ook de zachte textuur en natuurlijk de compositie. Toch doen zijn werken platter en grover aan. De wanden gekleurd zijn in al dan niet aansluitende kleuren (er is een rode wand tegenover het rode doek, de andere wanden zijn een vuil geel, licht groene grijze kleur. Daarnaast toont hij ook enkele sculpturale werken die al dan niet echo’s zijn van de compositie in de doeken. Van een constellatie van sculpturen wordt een computerspel op de wand geprojecteerd.

De connotatie met computerspellen maakt de schilderijen van organische Rothko’s naar harde pixels. Het werk gaat daarmee over de positie van het kunsthistorische en vragen omtrent de digitale realiteit.

Het werk ‘Portal of Thruth‘ heeft een titel die zowel van een computerspel had kunnen zijn als van een abstract expressionist. Dat we door het canvas heen kunne kijken door een raster, zowel het fysieke werk als door het werk heen door dat raster is bijna het ultieme samenkomen tussen de pixel-realiteit en het daadwerkelijke schilderachtige beeld. Ik zeg met nadruk schilderachtig want de tentoonstelling in zijn geheel maakt duidelijk dat het daar Burt niet om te doen is.

Dat laatste spreekt voor het werk van Chad Burt wat door de diverse media erg boeiend is en vooral dan ook als installatie heel goed functioneert. Een aanrader is dan ook de tentoonstelling te bezoeken, de fysieke realiteit blijft toch nog altijd net iets meer bieden dan een digitale simulatie er van.

(kleuren van de foto’s zijn in enkele gevallen niet correct weergegeven ivm de gekleurde wanden, de overzichtsfoto’s zijn wel juist)