Het idee van de kunstenaar die verschillende werelden met elkaar probeert te verbinden vind ik aantrekkelijk. In de combinaties van die werelden ontstaat er misschien een kijkje op een andere wereld. Het samenbrengen van die misschien wel toevallig gevonden dingen en die tot één geheel weten te maken is iets dat zowel intuïtief als een intellectuele uitdaging is. Voorwerpen moeten niet te vanzelfsprekend samen gebracht worden, dan slaat het dood. Het domweg samenplakken van twee gevonden voorwerpen met een flinke dosis lijm heeft totaal geen relevantie. Maar op het moment dat meerdere voorwerpen samen een soort inhoudelijke massa krijgen, dan gebeurt er iets interessants. De losse onderdelen samen worden meer dan de som der delen. Een som die zich niet direct in taal laat vatten maar wel een wereldbeeld weet te scheppen.
Het werk van Nadia Naveau (1975) komt op een vergelijkbare wijze tot stand. Het zijn ogenschijnlijk onsamenhangende vormen en elementen die op het moment dat ze samen komen een sculptuur weten te vormen. Maar ook de tentoonstelling als geheel krijgt een vergelijkbaar effect. Er zijn grote verschillen tussen de werken onderling. De materialen zijn verschillend, de onderwerpen en je zou zelfs kunnen zeggen dat ze installaties en schilderijen maakt, in plaats van enkel sculpturaal werk. Maar ook hier vormen al die werken samen een enorme rijkdom. Het geeft een inkijk in een opmerkelijke denkwereld van de kunstenaar.
De tentoonstelling is nog tot en met 2 juli te zien bij Base Alpha te Antwerpen.
Zag vorig jaar werk van haar op de Vlaanderen-tentoonstelling in Beelden aan Zee. Ik was er echt blij door verrast.
@Bertus, klopt, en bij kunsthal KAdE. Erg fijn werk.