![ArtRotterdam verhuist dit jaar van de karakteristieke Van Nelle-fabriek naar evenementenhal Ahoy aan het Zuidplein. Er wordt gesuggereerd dat dit een opsteker zou zijn voor het ruige Rotterdam-Zuid, maar ik […]](https://i0.wp.com/www.lost-painters.nl/wp-content/uploads/2025/03/Art-Rotterdam.jpg?resize=640%2C250 "ArtRotterdam 2025")
ArtRotterdam verhuist dit jaar van de karakteristieke Van Nelle-fabriek naar evenementenhal Ahoy aan het Zuidplein. Er wordt gesuggereerd dat dit een opsteker zou zijn voor het ruige Rotterdam-Zuid, maar ik zie niet in waarom dat zo zou zijn. Ahoy ligt dan wel op Zuid, maar heeft nauwelijks iets te maken met de wijk waaraan het zijn grillige reputatie te danken heeft. Het is niet alsof mensen na hun bezoek aan de beurs spontaan de wijk in gaan lopen, die nemen hoogstens weer de metro terug naar huis als ze niet met het OV gekomen zijn.
De verhuizing naar deze grote hal heeft gevolgen voor de beurs: De stands lijken groter, maar het lijken er ook veel meer te zijn (of dit daadwerkelijk zo is, kon ik niet snel genoeg achterhalen). Daarnaast zijn er twee beeldentuinen en een apart deel voor videokunst. Dit laatste kreeg in de Van Nelle-fabriek incidenteel een podium en is hier weer een waardevolle aanvulling. Ook Prospects van het Mondriaan Fonds bevindt zich in dezelfde beurshal als de rest en dus niet meer in een aparte ruimte. ArtRotterdam voelt al die onderdelen bij elkaar overweldigender aan dan voorheen.
Meer kunst dus. En dan zou je kunnen denken dat meer kunst ook betekent dat het beter is. Maar zo voelt het niet. Er is meer te zien, maar het beeldverslag van dingen die opvielen is eerder kleiner dan groter dan voorheen. Iedereen herinnert zich nog het enorme konijn van stro van Erik van Lieshout tijdens de vorige editie; dit jaar ontbreekt een vergelijkbare, onvergetelijke presentatie. Het zijn juist de presentaties die je verrassen die een beurs de moeite waard maken: het ontdekken van nieuwe mogelijkheden en nieuwe kunstenaars.
Veel stands zijn gevuld met koopwaar, mooi uitgestald, en hier en daar is er een sterke, onverkoopbare of meer conceptuele solopresentatie. Met name buitenlandse galleries weten in dat opzicht te verrassen. In zoverre verschilt ArtRotterdam niet van elke andere kunstbeurs. Als geheel springt er weinig echt uit. Natuurlijk kunnen galleries niet ieder jaar nieuwe radicale kunstenaars presenteren of een totaal nieuwe stap binnen een oeuvre tonen. Maar te veel galleries toonden de overbekende werken van overbekende kunstenaars. Wanneer je door de gangpaden loopt en vooral het bekende tegenkomt, werkt dat geruststellend, maar ondermijnt het ook de grootste kracht van een kunstbeurs: het publiek in aanraking brengen met nieuwe prikkels.
Misschien gaat de verhuizing van ArtRotterdam gepaard met een omslag in hoe experimenteel de beurs is als platform voor galleries. Het kostenplaatje is immers anders, economische en artistieke belangen worden anders afgewogen. Kiezen galleries voor meer veilige presentaties om deze eerste editie op deze locatie af te tasten? Deelname aan een beurs is toch ook een investering die zichzelf vroeg of laat moet terugverdienen.
Dit betekent niet dat er geen interessante dingen te zien zijn. ArtRotterdam geldt als de toonaangevende beurs voor hedendaagse kunst in Nederland. Tel daarbij op die samenwerking met het Mondriaan Fonds (waarover later meer). Het is een essentiële beurs om op de hoogte te blijven van actuele ontwikkelingen van een aanzienlijk deel van de hedendaagse kunstproductie. Dat de beurs minder scherp is op die ontwikkelingen dan voorheen, doet niets af aan de relevantie ervan.
Hier volgt dan ook een beeldverslag van dingen die om verschillende redenen opvielen.
Laat een reactie achter;