Arti et Amicitiae; Who Are We Again?

Als kunstenaar weet je nooit helemaal precies waarom je doet wat je doet. Natuurlijk, er zijn er beweren die het wel weten. Een deel van het kunstenaarschap vind echter niet zo zeer plaats in het bewust zijn, veel aspecten zijn bepaald vanuit pragmatische overwegingen of zelfs simpelweg de wereld waar je in leeft. Iedere kunstenaar heeft een blinde vlek voor al die redenen die maken dat hij doet wat hij doet.
Het wordt wel eens gekscherend gezegd dat schilders altijd zichzelf schilderen bij portretten, maar eigenlijk doet iedere kunstenaar dat. Het werk is altijd een uitdrukking van de persoon achter de kunstenaar. Hoe bedacht een werk ook moge zijn, het geeft altijd een blik in de persoon van de kunstenaar. Die twee dingen zijn, hoe goed de kunstenaar het ook moge proberen, onafscheidelijk van elkaar.

Bij Arti Et Amicitiae is vandaag als laatste dag nog de tentoonstelling ‘Who Ware We Again?’ te zien. Hier worden verschillende kunstenaars met totaal verschillende achtergronden in de context geplaatst van die identiteit. Als een representatie van al die mogelijke persoonlijkheden die we kennen. Een onhaalbaar streven en het moet dan ook niet gezien worden als een heel theoretisch onderbouwde tentoonstelling. De aanpak is bijna museaal in die zin dat het een reeks sterke werken zijn, waaronder dat van Marlene Dumas en Berend Strik. Maar ook onbekender werk zoals de film van Tyna Adobowale.

Het is een divers landschap van kunstenaars en zodoende is er voor iedere bezoeker wel iets te zien dat tot de verbeelding spreekt. Waarmee ook direct de vraag gesteld kan worden, waarom je als toeschouwer iets interessant vind kun je wel gaan beredeneren. Maar voor een groot deel is dat eveneens een blinde vlek. En zo weten we vooral dat we nog heel veel niet over onszelf weten…