Arti et Amicitiae; Buning Brongers Prijs 2010

Zoals je de afgelopen dagen hebt kunnen zien hebben we uitgebreid aandacht besteed aan de Buning Brongers winnaars van dit jaar. Het zijn schildertalenten die vers van academies uit heel Nederland komen. We zijn ze ook maar eens in het echt gaan bekijken bij Arti et Amicitiae (in het vervolg Arti). Alle kunstenaars hadden we al digitaal behandeld op dit blog, Jan Wattjes, Omar Koubâa, Mitchel Breed, Viktor Baltus, Mari Stoel, Sarah Verbeek en Thijs Jansen. Enkel werk van Sarah Verbeek, Thijs Jansen en Mari Stoel hadden we eerder al eens in het echt gezien. Het is dus interessant om eens te kijken of we plaatjes van het internet wel goed kunnen beoordelen, ondanks het feit dat het natuurlijk echt totaal andere dingen zijn dan de schilderijen in het echt. Na een ruim half jaar bloggen is het goed eens te zien of we hier wel eerlijk een oordeel kunnen vellen over schilderwerk via digitale reproducties.

Allereerst, wij waren nog nooit bij Arti geweest en waren verrast door de ontzettend mooie entree en grote helder verlichte zalen. Het is daar bijna een museum. Dus daar moeten we dus vaker naartoe als er kunst hangt.

Dan, het werk dat er hing.

Viktor Baltus

Viktor Baltus was als eerste aan de beurt zowel hier op het blog als met ons rondje door de zalen van Arti. Er hing gelukkig niet te veel, er was genoeg ruimte om de werken goed te bekijken. Dat moest ook wel want zijn werken zijn dus geschilderd op objecten. Dat maakt ook direct het verschil met de digitale en de wezenlijke schilderijtjes. Een beschilderd kommetje krijgt juist door dat kommetje extra waarde. Natuurlijk wisten we dat van te voren ook wel, maar het levert een aanzienlijke meerwaarde op aan het beeld. Het schilderij krijgt letterlijk een extra dimensie waardoor je verplicht bent er langer na te kijken om het echt te kunnen doorgronden. Op een plat doek zou het het heel anders werken en zouden we in elk geval minder lang kijken. We waren dus erg gecharmeerd van zijn werk.

Viktor Baltus

Viktor Baltus

Viktor Baltus

Sarah Verbeek

Sarah Verbeek toonde werk wat we ook al gezien hadden bij de Open Ateliers op het Rijks. Deed het daar misschien nog een beetje rommelig aan door de context, werd het hier heel serieus werk. Al valt dan ook ineens de ieligheid van de inhoudelijke kant op, het zijn geabstraheerde hoofden en dat blijven het ook. We kunnen het dan hebben over die vormen en kleuren maar dat blijft allemaal toch erg relatief. Er is gewoon erg weinig inhoud. Maar, vormelijk is het zeer sterk. En dat is iets dat we ook zeker niet moeten onderschatten.

Sarah Verbeek

Sarah Verbeek

Mitchel Breed

Het werk van Mitchel Breed leek ons op het web inhoudelijk een beetje zoekend en verstrooid. Bij Arti is dat niet veel anders. Wel hangt er ander werk maar nog blijft het vooral een lekkere penseelvoering die we zien. De inhoudelijkheid is net iets te onduidelijk en daardoor ontbreekt er toch visie in het werk. We mogen toch wel verwachten dat er wat meer uitspraak gedaan mag worden. Het formaat voegt overigens wel iets toe aan de werken, maar is ook direct het probleem. Het formaat wordt een duidelijker statement maar vervolgens ontbreekt het statement dus. Het blijft een beetje schreeuwen zonder dat er echt iets gezegd wordt. Hijzelf omschrijft zijn werk ook als dwalend maar we kunnen ons afvragen wat dat dwalen los van het plaatje oplevert. Niet zo heel erg veel naar onze mening. Maar ook hier, als schilders zijnde, worden we toch wel erg verleid door gewoon het lekkere schilderen wat Mitchel overduidelijk beheerst.

Mitchel Breed

Afbeelding van het Google werk is op verzoek van de kunstenaar verwijderd.

Mitchel Breed

Omar Koubâa

Omar Koubâa zijn werk was voor ons last om van een beeldscherm juist te beoordelen. Dat bleek helemaal te kloppen want de werken moeten het van hun fysieke aanwezigheid hebben om volledig effect te kunnen hebben. Laag over laag met minuscule beetjes verf die steeds op elkaar gelaagd werden en daardoor als een Seurat of Signac kleur vibreren. Een psychedelische trip met verf is de juiste bewoording, intens en heftig. Het is geen werk om boven de bank te hangen, want je wordt knettergek als je er te lang naar kijkt. (Ok, of het moet de bedoeling zijn en je vind dat mooi).

Normaal zouden we niet zo wild worden van effect-schilderwerk maar hier lijkt de schilder het effect te beheersen en zelfs tot onderwerp te verheven. Het is dus geen lui foefje dat hij continue herhaald, het is het steeds opnieuw zichzelf laten verrassen hoe die verf, laag over laag,  op elkaar inwerkt. Wel worden we benieuwd naar hoe hij het moment bepaald dat een schilderij af is.

Omar Koubâa

Omar Koubâa

Omar Koubâa (detail)

Omar Koubâa (detail)

Jan Wattjes

Over het werk van Jan Wattjes kunnen we weinig toevoegen aan de hand van voorgaande post hier op het blog. Compleet volgens verwachting.  Het formaat doet wel iets met het werk natuurlijk en het in het echt beschouwen van de verf geeft een beeld wel iets andere betekenis, maar zijn slechts nuance verschillen. Het werk komt wel iets directer over dan verwacht.

Goed werk en heeft verder weinig info nodig.

Jan Wattjes

Jan Wattjes

Jan Wattjes

Jan Wattjes

Thijs Jansen

Tenslotte  Thijs Jansen. Zijn werk was ons natuurlijk bekend maar ook nu viel het ons op hoeveel beter het werk in het echt is ten opzichte van de digitale reproducties. Het formaat en de intimiteit die daar mee gepaard gaat, maakt zijn werk ontzettend sterk. Daar hebben we verder niets aan toe te voegen.

Thijs Jansen

Thijs Jansen

Thijs Jansen

Dus…

Een mooie lijst met prijswinnaars dus, over twee jaar gaan we zeker weer kijken. En we zijn benieuwd wat we nog gaan horen van al deze schilders.

Over de spanning tussen digitale versies en het echte werk kunnen we dus zeggen dat wij als inmiddels toch wel geoefende kijkers best goed kunnen zeggen of het in het echt ook aan onze verwachtingen voldoet. Oftewel, een digitale reproductie kan daadwerkelijk een beeld geven van wat het in het echt doet. Wel zijn er nuanceverschillen en in deze gevallen pakken die positief uit voor de kunstenaar. Dat is fijn om te weten, dat we onszelf dus niet continue voor de gek lopen te houden. Tot zo ver deze openlijke zelfreflectie.