Toen werd gemeld dat Art Rotterdam zou uitbreiden met een videoprogramma, klonk dat in mijn oren als een horrorscenario. Film werkt zelden in musea maar op een beurs met geluiden van verschillende stands die elkaar proberen te overschreeuwen lijkt me dat helemaal een ramp.
Maar in de realiteit blijkt het een ontzettend goede aanvulling te zijn. In alle rust worden simultaan een stuk of vijfentwintig projecties getoond. Er staan verdeelt over de ruimte enkele zwarte wanden waar op geprojecteerd wordt. Zachte spotjes zorgen ervoor dat je nergens over struikelt maar ook dat je overal eenvoudig de koptelefoons kunt vinden. Bijkomend pluspunt is dat er vaak niet één maar enkele en volgens mij bij alle stands dezelfde Sennheisers ligt wat ook direct overal dezelfde kwaliteit garandeert. Het nadeel van film blijft dat je op het verkeerde moment komt kijken en er halverwege invalt. Maar verder is de presentatie beter dan museaal. Je weet dat er enkel film is en het is allemaal niet te veel. Echte liefhebbers kunnen een middagje zoet zijn.
De films zelf zijn van wisselende insteek, sommige hebben de tijd nodig, andere zijn direct helder. Deze verschillende insteken geven een mooi overzicht in hoe volwassen het filmmedium inmiddels binnen de kunst is geworden. Waar het ooit vooral formele filmonderzoeken betrof wordt nu duidelijk de mogelijkheid benut vanuit een inhoudelijk perspectief. In enkele gevallen is het ook de samenkomst van simpelweg geluid of gesproken tekst bij een beeldsequentie op een manier die niet anders zou kunnen dan filmisch. Oftewel, geen technische truckjes tenzij ze daadwerkelijk functioneel zijn. Daarmee is het concept van een filmbeurs niet alleen een toegevoegde waarde voor de beurs maar ook een faciliteit die filmkunst in zijn kracht laat zien, in alle tijd die het soms nodig heeft.
De kwaliteit ligt hoog en de lat voor volgend jaar direct ook.
(het nadeel, foto’s alhier geven natuurlijk geen representatief beeld van de films zelf over het algemeen)
Bij deze film verteld een vertraagde (zonder de toonhoogte te verliezen) stem op een robotachtige wijze wat hij beleeft. Helemaal helder is het niet en een gevoel van paranoia is het enige wat me is bijgebleven.
Bij de film van Meiro Koizumi zien we een vrouw vrolijk eten terwijl op de achtergrond oorlogsgeluiden te horen zijn en schreeuwende mannen.
Een buschauffeur die luidkeels aan het zingen is, of iemand van de platsoendienst die terwijl niemand kijkt een leuk dansje doet…
Een ding dat door het bos gaat met zijn lampen aan zonder dat het object zichtbaar is.
“Gays” of “Gaze”…
Navid Nuur probeert bewegingssensoren uit door heel langzaam er op af te lopen in de hoop dat ze niet afgaan.
Een mooie digitale catacombe met bijpassende zweverige soundtrack.
Autoreclames die gecombineerd zijn met agressieve punk.
Een van de topwerken is de nieuwe film van Hans op de Beeck die bijna episch een parade opvoert van mensen en beroepen.
En een shockfilmpje met stroboscopische effecten…
De foto’s geven meer een impressie dan dat ze daadwerkelijk laten zien wat er zoal te zien is. Vooral gaan kijken. Het is recht tegenover de reguliere beurs!
It was my favourite hang-out Niek 🙂
Verbaasd me niets 😉