Annet Gelink Gallery; What are we gonna paint

Tentoonstellingen over schilderkunst zijn altijd lastig. Immers, een tentoonstelling met enkel schilderwerk zegt verder niets. Tegelijk is het maken van overzichten van wat er speelt in de schilderkunst nog veel mee problematisch omdat er vooral veel dingen vervolgens niet getoond worden. Enkele uitzonderingen zijn de tentoonstelling in Dordrecht een aantal jaar terug waarbij een redelijk algemeen overzicht van de jonge schilderkunst, en een paar jaar later die van de jaren ’80. Geen absolute overzichten maar zeer zeker ruim voldoende om een goed overzicht te geven.

What are we going to paint Overzicht

Bij Annet Gelink wordt even zo goed toch weer een poging gedaan de huidige staat van de schilderkunst te tonen. Een poging die eigenlijk tot niets leidt, het persbericht van curator Paola Clerico staat vol met grote algemeenheden (verhouding materie en concept, relatie tot het lichaam en dat soort). De keuzes van schilders wordt even zo goed niet besproken laat staan de vooraannames van de noodzaak. Er wordt gesproken over een onderzoek maar tot welk doel wordt niet helder. Veel meer dan een willekeurige selectie schilders is het ogenschijnlijk niet.

Maar, als je de tentoonstelling gewoon binnen loopt met het idee om enkele verschillende kunstenaars te zien die toevallig allemaal schilderkunstig werken, dan is er wel veel te zien. Met name van de werken van Rezi van Lankveld, Lucy Stein en Gedi Sibony wordt ik direct blij. En misschien valt daar wel iets voor te zeggen bij schilderkunst. Misschien moeten we maar helemaal niet meer proberen van die overzichten te maken, of er inhoud aan te geven. Gewoon, een super goed werk maken is al heel wat. En die zijn er gelukkig te zien.