Het valt bijna niet op.
Wie door de galerie heeft gelopen en de werken aanschouwt heeft. Doeken met faradayverf en restanten bladgoud die eigenlijk bedoelt waren voor de geluidsisolerende voorwerpen kan alleen maar tot de conclusie komen dat stilte (beter gesteld als het niet-geluid) essentieel is binnen het werk van Sarah van Sonsbeeck (1976). Er is dan ook nog een mooi bijpassend gevonden voorwerp wat een ruimte probeert in te nemen. De hele tentoonstelling bestaat uit gouden en zwarte voorwerpen die zich ondanks haar esthetische voorkomen prima in een conceptueel discours mengen. Maar wie alleen voor zich heeft gekeken naar de voorwerpen die daar te zien zijn heeft de helft gemist.
Het mooiste werk, valt niet op. Dat zit onder je voeten. Juist dat werk ontbreekt het aan iedere vorm van sensatie en heeft een nederige insteek. De meest waardevolle dingen zijn niet de grote overduidelijke, maar juist de verstilde dingen waar we soms als vanzelfsprekend mee om gaan en zo niet in de gaten hebben, dat we soms op gouden wegen lopen.

Sarah van Sonsbeeck – Mistakes I’ve Made – Bladgoud op faradayverf op doek en ackoustische panelen met bladgoud

Sarah van Sonsbeeck – Mistakes I’ve Made – 120x190cm & 60x120cm Bladgoud op faradayverf op doek en akoustisch paneel met bladgoud

Sarah van Sonsbeeck – Mistakes I’ve Made – 50x80cm & 9x8cm Bladgoud op faradayverf op doek en oordopjes met bladgoud
Laat een reactie achter;