Althuis Hofland Fine Arts; Eva Beresin

Soms gebeurt het. Je bent op een kunstbeurs en ineens zie je iets hangen dat de aandacht trekt. Het is een redelijk normaal schilderij, maar het is anders geschilderd dan je vaker ziet. Het is niet van een kunstenaar wiens werk je eerder gezien hebt, waardoor je het ook niet helemaal kunt plaatsen. Kortom, het maakt nieuwsgierig naar meer.

Het is fijn om kort na een eerste ontmoeting een volwaardige tentoonstelling te kunnen bezoeken. Enkele werken op een beurs geven danwel een indruk, een veelvoud van werken geeft inzage op waar de kunstenaar mee bezig is.

En dat is precies hoe mijn kennismaking met het werk van Eva Beresin (1955) verliep. Op de beurs viel het werk me op waarna de galeriehouders in kwestie me er op wezen dat er een tentoonstelling in de galerie was waar meer te zien is. Ik bezocht de galerie en was nog steeds onder de indruk.

Het werk van Beresin wordt gedragen op de geschilderde suggestie. Kleurrijke abstracte vegen van verf verworden tot bijvoorbeeld een gezicht. Door de penseelstreken lijken de voorstellingen continue te bewegen. De rood gelakte tenen lijken zo van het doek af te springen of zie je haar ogen draaien. In vrijwel alle schilderijen is ze zelf het onderwerp. In absurde situaties of tronies laat ze de minder mooie kanten van zichzelf zien. Of nouja, misschien denkt zij daar zelf wel heel anders over. De werken hebben iets relativerends, ze heeft er duidelijk tijd en energie in gestoken, maar traditioneel is het niet bepaald esthetisch te noemen. Hoogstens heerlijk lekker geschilderd.

Dat relativerende is misschien wel de grootste kwaliteit in haar werk. Ze is de anti-held van zichzelf. Ze bejubeld niet het romantische ideale beeld van de kunstenaar, maar eerder zichzelf als mens. Gewoon, een normaal mens inclusief de mindere stukjes ervan. Soms hoort daar een portret met een middelvinger tussen. Niet omdat het zo mooi is, maar omdat ook dat het menselijke is van het bestaan.

Soms ontdek je dus iets op een kunstbeurs.