Albert van Abbehuis/Kunstpodium T; Apprentice/Master expositie #4: Radna Rumping, Gianni Skoric, Jelle van Assum, Lennart Creutzburg, Swaeny Nina Kersaan

Afgelopen donderdag was de opening van de vierde editie van dit seizoen van het KunstpodiumT Leerling Meester traject. Het zal niemand ontgaan zijn dat die dag het bericht naar buiten kwam dat alle openingen, alle evenementen waar meer dan 100 personen op af zouden komen zouden worden gecanceld. Ik was op dat moment al onderweg met de trein.

Het is een geluk bij een ongeluk dat het juist deze groep betreft die met de situatie om moest gaan, juist bij deze kunstenaars wordt de positie van hun werk continue bevraagd. Wat is nu eigenlijk een werk? Hoe verhoudt zich dat tot de wereld? Wat is eigenlijk een tentoonstelling of wat betekend zichtbaarheid? Vragen die normaal ook relevant zijn, maar met de Corona-maatregelingen al helemaal.

Er werd snel geschakeld en besloten om de opening digitaal plaats te laten vinden. Met in totaal nog geen 10 fysiek aanwezigen werd de opening gedaan via Instagram/Facebook Live. Qua zichtbaarheid was een veelvoud tegenover aantal mensen die normaal een opening bijwonen. Hoewel het niet veel anders was dan gewone openingen, maar dan met aanzienlijk minder mensen, werd het digitale deel een soort performance waarbij iedereen rollen toebedeeld had gekregen. De gehele avond werd hierdoor een collectief werk. Het maakt dat deze groep kunstenaars erg constructief zijn omgegaan met de situatie en er het beste van gemaakt hebben. Of dit bij de toeschouwers thuis ook zo ervaren is weet ik niet.

Wat interessant is aan deze ervaring, is wat de impact nu eigenlijk echt is van zichtbaarheid? Als er bij een gewone opening van KunstpodiumT een honderdtal mensen aanwezig zijn is het druk. Hier waren het er veel meer. Wat voor invloed heeft dat op het inhoudelijke belang van het werk? Wat betekent het voor het kunstenaarschap als je niet meer je werk hoeft te tonen? Natuurlijk, er zijn al veel kunstenaars die zich onttrokken hebben van het traditionele idee van schilderkunst en beeldhouwkunst, maar als je heel het tentoonstellingsmodel met de traditionele opening wegdenkt, wat gebeurt er dan?

Niet dat ik op die antwoorden al vragen heb, maar op de terugweg in de trein moest ik daar wel aan denken. Stel dat dit nu de laatste opening ooit was, wat ga ik dan in mijn atelier doen?

Hier volgt een beeldverslag van de opening.