Een carriere van een filmacteur verloopt doorgaans vergelijkbaar met die van veel sporters maar ook kunstenaars. Zolang ze hip en jong zijn is er niets aan de hand, pas als ze voorbij de middelbare leeftijd zijn wordt het complex. De hoofdpersonen in speelfilms zijn meestal jongere mensen. Oude vrouwen hebben het het lastigste in de filmwereld, zoveel rollen met vrouwen op leeftijd zijn er simpelweg niet in Hollywood. Tenzij, tenzij ze heel goed zijn en de filmwereld je zo verafgood dat ze films voor je bedenken.
Het videowerk van Persijn Broersen (1974) & Margit Lukacs (1973) laat precies die teloorgang zien van ooit eens veelbelovende sterren die langzaam uitdoven. Aan de hand van diverse korte scenes worden steeds maar weer karakters neergezet met hun twijfels, angsten en onzekerheden. Maar de acteurs die spelen dat ze een vergeten acteur zijn, zijn op dat moment wel aan het acteren voor een film. In die zin lopen echt en het doen alsof door elkaar heen. De film verwijst naar films maar is en blijft zelf ook een film.
Dat geld eigenlijk ook voor de andere werken (die iets fotogenieker van aard zijn) die steeds verwijzen naar andere fenomenen zoals behang (met referenties naar bekende films) en de oude panorama’s in luxe villa’s. De panorama’s zijn met 3D software gemodelleerd en vervolgens op de multiplex panelen geprint. Geen echt geschilderd panorama, of zelfs een panorama wat realistisch is in die zin dat er ecosystemen te zien zijn die normaal nooit zo bij elkaar staan. Maar ook het hout is gefabriceerd multiplex wat altijd nog doorschijnt. En toch, het is dan wel imitatie, maar het is er wel echt.
De tentoonstelling is nog tot en met 11 januari te zien bij galerie Akinci te Amsterdam.
Laat een reactie achter;