Een licht dwaalt over de vlakte heen. Niet heel lang geleden was het nog een kale vlakte, nu staan er huizen. Het licht komt uit de vuurtoren. Het licht lijkt rond te gaan om schepen te waarschuwen dat de kust nabij is, terwijl de dichtstbijzijnde zee toch een paar uur rijden is.
Dit is geen vuurtoren zoals deze aan de kust te vinden is, maar eentje die ooit gebruikt werd door de brandweer. Niet alleen konden de brandweerlieden vanuit de toren zien of er ergens vuur was, ook konden zij er hun brandslangen uitrollen en te drogen hangen.
Al eventjes wordt er jaarlijks een kunstenaar gevraagd om in de top van die vuurtoren een filminstallatie te maken die gebruik maakt van de 360 graden breede ramen. Jacco Olivier (1972) is de zesde in een reeks en hij is opmerkelijk genoeg de eerste die echt gebruik maakt van het idee van de vuurtoren. Niet alleen gaat het licht rond, ook de animatie gaat rond.
Eerst zie je een aantal vogels rondvliegen, en naar verloop van tijd zie je ook andere dieren, stukken hout, een afwasfles (?!) en andere voorwerpen met het licht mee galoperen. Het is een overduidelijke referentie naar de foto’s van Edward Muybridge. Het zwarte paard mag dan wel geschilderd zijn, door het in verschillende stadia te schilderen lijkt het te bewegen met het licht mee. Nadat de schermen gevuld zijn met al deze dingen ebt het kalmpjes weg.
Voor de nieuwbouwwoningen is het als een film voor het slapen gaan. Het tellen van de schapen die voorbij komen… Het prikkelt de fantasie van wat er nog meer voorbij kan komen.
Laat een reactie achter;